Er zijn mantelzorgers die het lastig vinden om hulp te vragen. Als ze de juiste hulp al kunnen vinden… Ook zijn er mantelzorgers die zich ongemakkelijk voelen bij het naar voren brengen van hun eigen belang. Daarnaast zijn er belangrijke verwijzers die het lastig vinden om bij mantelzorgers door te vragen en te snel genoegen nemen met een antwoord. Gevolg is dat het beschikbare aanbod dan grotendeels onbenut blijft of niet toereikend is. Zowel voor voorzieningen die de draaglast verminderen als instrumenten die de draagkracht van mantelzorgers vergroten.
Studenten oefentherapie Cesar krijgen les in mantelzorgondersteuning
Hoe eerder hoe beter!
De opleiding voor oefentherapeuten Cesar is intrinsiek al systeemgericht in visie en opzet. Mantelzorgondersteuning neemt dus een heel natuurlijke plaats in binnen het curriculum. Er is nog een lange weg te gaan want er wordt niet op getoetst, het is geen verplichte les maar toch, er is aandacht voor de context van de patiënt. En hoe indrukwekkend voor studenten als het verhaal van de mantelzorger wordt verteld.
Oog hebben voor de omgeving, welke invloed heeft deze op het ziekteverloop, het genezingsproces, de therapietrouw. Hoe kunnen we de mantelzorger betrekken bij de behandeling, hoe voorkom je een tweede patiënt? Interessante vragen die al vroeg in het studieproces een volwaardige rol spelen!
Het zou toch heel fijn zijn als meer opleidingen mantelzorgvriendelijk beleid in hun lessen opnemen. Denk ook aan bij- en nascholingsmogelijkheden!
Mantelzorgers zullen je dankbaar zijn!
Keigoed
Eindelijk was het zover! Een luchtige Walk&Talk met mantelzorgers van een partner met NAH.
Deze groep kent elkaar al jaren en heeft al veel lief en leed gedeeld. Al is de groep inmiddels geslonken zij komt nog steeds maandelijks bij elkaar want hoe verschillend de mantelzorgers ook zijn, zij herkennen zichzelf in de ander. Dat behoeft geen uitleg, begrip is er toch wel.
Na jaren van intensieve zorg zeggen mantelzorgers vaak dat zij de energie niet meer hebben nog leuke activiteiten te organiseren. “En mijn partner dan?”, “Er moet al zoveel”, “Het kost mij al mijn kracht om de gewone dagelijkse dingen voor elkaar te krijgen”….
Hoe weinig er nodig was om deze groep in de benen te krijgen bewijzen de foto’s. Met minimale middelen, een beetje creativiteit en goed weer zorgden we voor een maximale opbrengst!
12 mei Samen werkt de zorg beter!
Op 12 mei wordt de verpleegster in het zonnetje gezet. Het is dan namelijk de jaarlijkse Internationale Dag van de Verpleging. Ter nagedachtenis van Florence Nightingale wordt die dag over heel de wereld stil gestaan bij het werk van verzorgenden en verpleegkundigen.
In ziekenhuizen, verpleeghuizen, psychiatrie en woonvormen voor verstandelijk gehandicapten. In de buurt, de wijk en in de stad. Uitvoerend of als manager, solistisch of in een team.
Het moet heel raar lopen wil je -zodra je iets gaat mankeren- niet met een (voormalig) verpleegkundige te maken krijgen. Mantelzorgers werken daarom al heel vroeg in hun mantelzorgreis samen met deze beroepsgroep en zij proberen elkaar zo goed mogelijk te verstaan en zorgactiviteiten op elkaar af te stemmen.
Daarom een oproep aan alle mantelzorgers die dit lezen om de verpleegkundigen en verzorgenden die zij op 12 mei tegen komen te verrassen! Met een schouderklopje, een handdruk of een kleinigheidje om je waardering uit te drukken. Thuis, op de afdeling, of op de woongroep! Doe je mee? Ik ben benieuwd naar de reacties!
Samen werkt de zorg beter!
Het houdt niet op… niet vanzelf …
Hoe fijn is het als je weet dat je ergens terecht kunt waar je gehoord, gezien maar vooral geloofd wordt!
Waar je weet dat het verhaal wat je te vertellen hebt op zich niet zo mooi is… dat het wringt en schuurt. Pijn doet, verdrietig is, ondanks de mooie momenten en liefdevolle periodes. Maar waar je ook niet alleen mee kan blijven rondlopen. Omdat het je blik vertroebelt en te zwaar drukt.
Mantelzorg in de omstandigheid dat er grenzen worden overschreden en er maar een weg gegaan kan worden, een fuik waar je onmogelijk uit kunt ontsnappen. Tenminste, zo voelt het. Zo lijkt het. Je kan niet anders.
Afgelopen zaterdag zijn er ruim 100 doktersassistentes bijgeschoold in het herkennen en volgen van oudere patiënten en mantelzorgers in hun grensoverschrijdende zorg. Een zeer gemotiveerde groep die het beste met hun patiënten voor heeft.
Die kansen zien om in hun drukke tijdschema’s aandacht te vinden om een luisterend oor te kunnen bieden en mantelzorgers aanmoedigen de huisarts te verwittigen. Die weten dat het feitelijk gaat om twee slachtoffers omdat het zo complex en soms ook zo onvoorstelbaar is. Die naast hoofd en handen ook hun hart laten spreken.
Het houdt niet op, niet vanzelf, nee, maar met een alerte doktersassistent komen we wel een stukje verder! 
Wie luistert naar jou?
De week van Zorg en Welzijn! Prachtig getimed, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen!
Zou je zeggen.
Ondanks het grootste aantal vacatures is het helaas ook een groot afwezig thema in lokale partijprogramma’s. Juist de gemeentes kunnen een aanzienlijk verschil maken met aanwending van WMO-gelden.
Smoelenboek
Er zijn mensen werkzaam in zorg of welzijn die beweren dat zij bij hun werk niet in aanraking komen met mantelzorgers. “Het past niet in de opdracht dus doen we er niets mee.” “We hebben er geen beleid op ontwikkeld, dus daar zijn wij niet mee bezig.”
Gevoeligheid voor dit thema is dan ook niet iets wat je komt aanwaaien. Je moet het zien wil je geloven dat het in jouw werk voorkomt. Alleen dan blijkt de wereld van de mantelzorger veelsoortig, uniek en levensbepalend en tegelijk heel normaal kan zijn. “Smoelenboek” verder lezen
Pippi!
Vanochtend vroeg ik mij af hoe vaak je in je leven iets voor de eerste keer doet.
Zo is er de eenmalige actie met de uitdrukkelijke bedoeling dat die ook maar één keer plaats vindt. Een emotioneel beladen gesprek voeren, het tekenen van een contract, een operatie ondergaan of uitvoeren. “Pippi!” verder lezen